οικισμός στο πρότυπο του μακεδονίτικου σχήματος, με μεγάλα άνετα σπίτια, τα οποία μαρτυρούν την οικονομική ευρωστία μιας άλλης εποχής, ή τουλαχιστον τον αυξημένο του πληθυσμό, φαινόμενο επίσης μιας άλλης περασμένης εποχής. Βρίσκεται σε υψόμετρο 750 μ., ανατολικά ο Νέστος αποτελεί φυσικό του όριο, ενώ βόρεια με τον οικισμό Κατάχλωρο αγγίζει τα βουλγαρικά σύνορα. Στα δυτικά υπάρχουν οι οικισμοί Αχλαδιά, Μικροκλεισούρα και η εγκαταλελειμένη Αχλαδομηλιά. Το όνομά του το πήρε από το κρύο (μπούζι) νερό που βγάζουν οι δύο βρύσες του χωριού, η Επάνω και η Κάτω. Το νερό, όπως τονίζουν οι κάτοικοι, είναι κρύο το καλοκαίρι και ζεστό το χειμώνα. Η προηγούμενη ονομασία του μέχρι το 1927 ήταν Τσερέσοβο, η ετυμολογία της οποίας παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον καθώς δίνει δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα του χωριού. Υπάρχουν λοιπόν δύο εκδοχές που σώζονται στη μνήμη των κατοίκων. Η μία λέει ότι ονομάστηκε έτσι λόγω της ύπαρξης πολλών κερασιών στην περιοχή ενώ η άλλη βρίσκει την αρχή της στην σύνθετη τουρκική λέξη τσέρες που σημαίνει υγιεινός και όβο που σημαίνει λόφος. Υγιεινός λόφος δηλαδή υγιεινό κλίμα. Το Παγονέρι λειτούργησε και ως παραθεριστικός χώρος. Οι θερινοί επισκέπτες έβρισκαν στο θαυμάσιο κλίμα του και στην υπέροχη θέα του τη γαλήνη και τη ξεκούραση. Ο οικισμός κυρήχθηκε παραδοσιακός το 1983 εξ" αιτίας της αρχιτεκτονικής των σπιτιών, της εκκλησίας και του καμπαναριού. Η εκκλησία με το περίφημο καμπαναριό της αποτελεί το έμβλημα του Παγονερίου. Είναι το πρώτο που βλέπεις μπαίνοντας στον παραδοσιακό οικισμό και βέβαια ξεχωρίζει από όποιο σημείο και αν βρεθείς. Η εκκλησία χτίστηκε το 1835. Ο επισκέπτης μπορεί να αναζητήσει την ημερομηνία που βρίσκεται σκαλισμένη πάνω στην εκκλησία και βέβαια να θαυμάσει τις καμπάνες, οι οποίες κατασκευάστηκαν το 1832.